Često se veruje da su negde oko 1389. godine postavljeni temelji Čaršijeve džamije, koja se danas nalazi ispred Skupštine Kosova. Ovaj podatak potiče iz jednog od dva natpisa na džamiji. Novije čitanje ovog natpisa odlaže postavljanje temelja džamije nekoliko decenija kasnije, u vreme Murata II, 1421-1451. Njegova lokacija u to vreme mora da je bila u blizini gradske pijace. Ova pijaca se prvi put jasno pominje 1424. godine u nekim sudskim dokumentima u Raguzi. Tu se pominje i mahala Potočište,¹ koja je u blizini imala vežbalište i sportski teren, gde su se, između ostalog, u decembru održavale i viteške igre. 1448. u Prištini je poimence poznato oko 200 Dubrovčana. Smatra se da je njihov broj bio još veći. Kada se posmatra ukupan broj od 1.700 stanovnika, evidentno je da je dubrovačka zajednica bila značajna u Prištini (oko 15% stanovništva). U međuvremenu, 1461. godine, prema natpisu koji se tamo nalazi, zna se da je podignuta džamija sultana Mehmeta Fatihua. Nekoliko godina ranije, 1454–1455, grad je takođe konačno došao pod osmansku upravu. Tako 1477. godine imamo prvi osmanski popis stanovništva sa 9 mahala, sve hrišćanske. Otprilike deceniju kasnije, muslimanska četvrt (zajednica) pojavljuje se i u sledećem popisu osmanskih vlasti, koja je izgleda uglavnom bila koncentrisana u blizini gradske pijace. U ovom veku, negde u drugoj polovini, mora da je izgrađen gradski hamam, koji se nalazi u blizini Fatihu džamije (Velike džamije).

O razmeštaju naselja možemo samo nagađati na osnovu oskudnih posrednih podataka. Naselje Llukar je navodno bilo u pravcu današnjeg Llukara. Kad god postoji bilo kakva veza između ova dva imena. Lagjja Potočište, pošto kao slovensko ime označava teren za trčanje, mora se zamisliti da se nalazilo u zaravnjenom delu u blizini grada, odnosno negde u blizini pijace (proteže se u pravcu dela gde se danas nalazi gradski stadion).² Naselje Pojasar, verovatno vezano za ono što je kasnije poznato kao zaposedanje tacni, obično se u opisima ističe da su bili zavisni od korišćenja vode, pa je moralo biti u blizini reke Prištevke, gde su se nalazile i kasnije tacne. Lagjja Kocaniko, iako sa mnogo znakova pitanja, može biti ime koje se vezuje za put za Kačanik, koji pominje i Martin Segoni 1479. godine (Cazanicj) u jednoj od svojih beleški. Pošto se čini da je naselje Kosirić smanjeno 1526. godine, pretpostavljamo da je bilo negde bliže centru, gde je muslimansko stanovništvo bilo sve veće. Početkom 19. veka slovensko stanovništvo je bilo koncentrisano u severoistočnom delu grada, pa se mora verovati da su te prištinske četvrti beležile porast hrišćanskog stanovništva počev od 15. i 16. veka. Takva su naselja Kočaniko, Štitar i Lukar. U to vreme, prema svedočanstvima tog vremena, u Prištini je delovala i katolička crkva,³ ali se ne zna gde se nalazi.

¹ Dok je Jireček 1892. godine bio mišljenja da je reč Potočište nastala od slovenskog poteci, potesti, sa značenjem kretati, trčati, čini se potrebnim kritičkiji osvrt na ovo tumačenje, reč Potočište se može dovesti u vezu i sa slovenskim. reč potok, koja je proročanska. Područje udara je možda bilo na mestu blizu potoka, nešto što se stalno pominje kada se govori o Prištini u istoriji. Uvek ostajući u domenu hipoteza, takva lokacija bi bila u blizini sadašnjeg gradskog stadiona, gde se spajaju dva potoka (reke) Veluša i Prištvka.

² Kao alternativna mogućnost, podjednako moguća, jeste da je naselje Potočište kasnije preimenovano u Panakšurište. U tom slučaju će se tražiti na prostoru gde se danas nalazi Narodno pozorište Kosova i gde je 1551. godine podignuta džamija u Lokaču.

³ Istraživač Gj. Beriša smatra da je u to vreme Priština imala čak dve katoličke crkve. Khs. Durim Abdulahu, Tragom nastanka Prištine.

U popisima stanovništva iz 1526. i iz 1569. godine može se pratiti demografska i urbanistička evolucija grada. Godine 1526. u gradu su registrovane ukupno 3 muslimanske mahale, da bi samo nekoliko godina kasnije, 1569. godine, njihov broj porastao na 11. Ovog drugog datuma Priština nam je prvi put predstavljena sa ukupno 20 mahale, od kojih je 9 hrišćana. Dakle, velika demografska promena se dešava u pogledu verske pripadnosti gde muslimanski element od sada postaje dominantan. Tokom ovih promena karakteristično je da gotovo nijedna hrišćanska mahala nije značajno opala po broju stanovnika. Izuzetak je ovde mahala Mitropolija, koja je, čini se, potpuno zamenjena muslimanskim elementom, sa novom mahalom po imenu Jarar Čeribaši, koja se 1526. javlja sa 27 kuća. U međuvremenu, u dubrovačkim spisima, podaci o prisustvu ove zajednice u Prištini prekinuti su negde sredinom 1400-ih godina. Međutim, 1569. godine u osmanskim matičnim knjigama pojavljuje se 6 porodica u latinskom delu grada. Negde u drugoj polovini ovog veka Koča Sinan-paša je podigao i hamam kod čaršijske džamije u Prištini. A 1551-1552. godine, na mestu gde je danas Narodno pozorište, podignuta je džamija Jusuf efendije (srušena 1954), oko koje se moralo razviti jedna od ranih muslimanskih mahala Prištine.

U 1600-im godinama nema zapisa iz osmanskih popisa, a demografski podaci o gradu zasnovani su na hronikama raznih turističkih vodiča i posetilaca grada. Najdetaljniji opis grada daje osmanski vodič Evelija Čelebija, koji daje 2.060 kuća u gradu, što prema prosečnom broju tadašnjih porodica znači populaciju od oko 10.300 stanovnika. Celebiu govori o 12 svetilišta, od kojih su 6 džamije,1 što se obično poklapa sa brojem četvrti u gradu. Može se pretpostaviti da je u to vreme u Prištini bilo 12 velikih mahala. Grad je imao 2 hamama. Celebiu opisuje i pijacu sa 300 radnji, a govori o 11 gostionica. Indikator određenog komercijalnog obima u gradu. Dve decenije kasnije Pjeter Bogdani će govoriti o oko 3.000 kuća u Prištini i potvrditi komercijalnu ulogu. U ovom veku po prvi put se pominje romska mahala u šumi u blizini grada, verovatno se misli na kvart iznad današnjeg gradskog parka, koji je nekada bio i muslimansko groblje.

Negde na periferiji grada crkvu je podigla katolička zajednica, pola kilometra od tadašnjeg centra. Tačna lokacija ove crkve nije poznata, jer je porušena posle ratova 1689. i 1737. godine. Poznato je samo da su se oko nje nalazila katolička groblja. Moguće je da se u ovom veku prvi put pojavljuje naselje Pirinazi mesdžida, koje se zapravo prvi put u zapisima pojavljuje tek krajem sledećeg veka. Ali, na osnovu arhitekture zgrade, veruje se da je starija od 18. veka, tako da mora da je i naselje starije. U našem hipotetičkom skiciranju uzeli smo u obzir lokacije džamija, broj kuća u njima i put kojim se ukrštaju dve prištinske reke. Mora se pretpostaviti da su gradske jaruge, u nekim slučajevima, služile i kao granice između kvartova. Za ovu kartu od velike pomoći bila je karta koju je Urošević objavio 1951. godine.

¹ U ovom veku znamo samo ove džamije sa datumima, Čarši džamija (oko 1422), Kraljeva džamija (1461), Llokači džamija (1551), Lapi džamija (1659). Nemamo konkretnih podataka šta su bile te druge dve džamije, ali na osnovu imenovanja imama iz 18. veka, početkom tog veka, Saud džamija (bivša Hasan Emin džamija) kod Opštine Priština, a kao džamija se javlja i džamija koja danas ne postoji, a koja se verovatno nalazila u sredini današnje mahale Tophane. Ostale džamije su podignute na ovom nivou svetinja tek u drugoj polovini 18. veka.

1700-te su najmisterioznije u čitavoj istoriji Prištine. Ni iz ovog perioda nije poznat osmanski popis stanovništva ili naselja. Iz ratova prošlog veka poznato je da je deo grada napušten ili osiromašen. Trgovački i politički položaj grada je bio oslabljen. Međutim, zapisi iz arhiva potvrđuju da se tamo život nastavio. U ovom veku postoje dokazi o aktivnostima u džamiji Pir Nazer (u Kacallaretu), u džamiji Jusufa Čelebija (danas Medresa), u Hatuniji (u Tregu i Gjelber), Hasan Beja (Kater Llulat), Mehmet Beja (Tophane). ?), Alaudin (Kacallaret), Hasan Efendi (ispred opštine), Jar Ali Celibashi (u Tehničkoj školi). To implicira da je stanovništvo bilo aktivno u većini kvartova grada. U gradu nije poznata nijedna potpuno nova džamija (ili crkva) iz ovog perioda, što može biti znak urbane stagnacije Prištine. Ali najmanje šest preliminarnih džamija u drugoj polovini ovog veka već nam se čini potpuno pretvorenim u džamije.

Malo je podataka o životu hrišćana u susedstvu, stanovništvu koje je izgleda skoro potpuno integrisano u novi društveni poredak. Upravo u ovom veku porodica Đinoli je značajno ojačana, uzdižući Prištinu na nivo pašala, ali ne sa istim uticajem i snagom kao druga dva poznata albanska pašala tog vremena, janjinski i skadarski. U ovom veku, negde oko 1780. godine, čaršijski hamam je srušen i stavljen van upotrebe, verovatno u vreme velike kuge koja je zahvatila grad (o čemu svedoče mletačka dokumenta i kotorska arhiva). U međuvremenu, 1770. godine, Priština se prvi put pominje kao poštanski centar, što dokazuje da je bar oko ovog datuma tamo morala biti uspostavljena tačka u mreži dostave pošte u Osmanskom carstvu. Popis stanovništva napravljen 1831. godine govori o 1.828 porodica u Prištini, pri čemu su glavne četvrti prilično porasle. To znači da je bilo oko 9.140 stanovnika, što je takođe u skladu sa opisima vodiča iz prve dve decenije 19. veka. U ovom popisu nisu opisane posebne četvrti hrišćana, ali su integrisane u muslimanske četvrti. Prema ovom popisu najveće mahale su Lokači sa 255, Alaudini sa 248 i Ramadanije sa 224 porodice. Pogledajte i na Google mapama.